گل  سرخ  اناران  و حصار باد

  لب  خندان  نگین  رج رج  مرجان

 ندانم  رشته ی  یاقوت شد،  یا اخگر سوزان

  چه می گویند،  شد خاکستری  خاموش

●

ترا کی می توانم  دید ؟

 درخت  سرکش  اما گُر گرفت  و بیستون  در نور می افروخت

 -«مرا  هرگز  نخواهی دید»

  لبت سرخ  و  بر آن لبخنده ی  فرهاد

 شکسته  فرق  تو  از تیشه ی  بیداد .